Kuzynki

Wreszcie sięgnąłem po tę książkę. Podobną najlepszą spośród wszystkich innych dzieł Andrzeja Pilipiuka. Samego autora lubię – po raz pierwszy zetknąłem się z jego twórczością przy czytaniu książek z serii Pan Samochodzik i.... Potem chętnie wziąłem się za Operację Dzień Wskrzeszenia i 2586 kroków.

Jako że wszystkie wspomniane książki przypadły mi do gustu, po Kuzynkach spodziewałem się znakomitej powieści. I co dostałem? Ciekawe czytadło, które nie miało szans powalić mnie na kolana. Ffabuły, to owszem – jest ciekawa, jednak zupełnie pozbawiona dramaturgii, która sprawiłaby, że ciężko byłoby się od tej książki oderwać. Mianowicie, poszukiwania alchemika Sędziwoja byłyby o wiele bardziej pasjonujące, gdyby nie fakt, że owa postać nie pojawiała się co kilkanaście stron. Czytając ową książkę, miałem wrażenie, że nie do końca pewny o czym ma właściwie pisać, Pilipiuk starał się dodać „grozy” do swej powieści, tworząc postać chciwego biologa, który nijak ma się do głównego nurtu powieści. W ten sposób powstało przyjemne czytadło, o którym jednak nic lepszego nie można napisać. Książkę ratują ciekawe, choć typowe dla Pilipiuka postacie – inteligentne i dobrze wykształcone, bez względu na wiek. Co często się zdarza, również i w tej powieści, autor nie mógł ukryć swych sympatii dla carskiej Rosji – i dobrze. :> Wszak, on jest właśnie tym człowiekiem, dzięki któremu pokochałem to imperium i zacząłem się nim interesować. ;)

Podsumowując, Kuzynki to przyjemna książka. Mogę ją polecić każdemu, kto szuka dobrej literatury do poczytania, niemniej niemienia to faktu, że niestety Pilipukowi zabrakło trochę weny przy pisaniu tej pozycji. Mam nadzieję, że następne tomy o przygodach kuzynek Kruszewskich okażą się jeszcze lepsze.